consistere
<sistō, stitī, - 3.>Übersicht aller Übersetzungen
- sich aufstellen, auftretencōn-sisterecōn-sistere
- sich hinstellen (in loco an einem Ort)cōn-sisterecōn-sistere
- eintretencōn-sisterecōn-sistere
- bestehencōn-sisterecōn-sistere
- cōn-sistere
- anhaltencōn-sisterecōn-sistere
- haltmachen (in loco an einem Ort)cōn-sistere Militär, militärischMILcōn-sistere Militär, militärischMIL
- triduum Romae consistere
- in sententiāconsistere figurativ, in übertragenem Sinnfig
- in singulis consistere RhetorikRHETsich bei Einzelheiten aufhaltenin singulis consistere RhetorikRHET
- sich auf Dauer niederlassen, sich ansiedeln (negotiandi causā aus geschäftlichen Gründen)cōn-sisterecōn-sistere
- cōn-sistere
- sich behauptencōn-sistere figurativ, in übertragenem Sinnfigcōn-sistere figurativ, in übertragenem Sinnfig
- cōn-sistere
- zum Stillstand kommencōn-sistere figurativ, in übertragenem Sinnfigcōn-sistere figurativ, in übertragenem Sinnfig
- fallencōn-sisterecōn-sistere
Konjugation
Aktiv
| Indikativ | Singular | Plural |
|---|---|---|
| Präsens | 1. Person 1. cōnsistō 2. Person 2. cōnsistis 3. Person 3. cōnsistit | 1. Person 1. cōnsistimus 2. Person 2. cōnsistitis 3. Person 3. cōnsistunt |
| Futur | 1. Person 1. cōnsistam 2. Person 2. cōnsistes 3. Person 3. cōnsistet | 1. Person 1. cōnsistemus 2. Person 2. cōnsistetis 3. Person 3. cōnsistent |
| Imperfekt | 1. Person 1. cōnsistebam 2. Person 2. cōnsistebās 3. Person 3. cōnsistebat | 1. Person 1. cōnsistebāmus 2. Person 2. cōnsistebātis 3. Person 3. cōnsistebant |
| Perfekt | 1. Person 1. cōnstitī 2. Person 2. cōnstitisti 3. Person 3. cōnstitit | 1. Person 1. cōnstitimus 2. Person 2. cōnstitistis 3. Person 3. cōnstitērunt |
| Futur 2 | 1. Person 1. cōnstiterō 2. Person 2. cōnstiteris 3. Person 3. cōnstiterit | 1. Person 1. cōnstiterimus 2. Person 2. cōnstiteritis 3. Person 3. cōnstiterint |
| Plusquamperfekt | 1. Person 1. cōnstiteram 2. Person 2. cōnstiterās 3. Person 3. cōnstiterat | 1. Person 1. cōnstiterāmus 2. Person 2. cōnstiterātis 3. Person 3. cōnstiterant |
| Konjunktiv | Singular | Plural |
|---|---|---|
| Präsens | 1. Person 1. cōnsistam 2. Person 2. cōnsistās 3. Person 3. cōnsistat | 1. Person 1. cōnsistāmus 2. Person 2. cōnsistātis 3. Person 3. cōnsistant |
| Imperfekt | 1. Person 1. cōnsisterem 2. Person 2. cōnsisterēs 3. Person 3. cōnsisteret | 1. Person 1. cōnsisterēmus 2. Person 2. cōnsisterētis 3. Person 3. cōnsisterent |
| Perfekt | 1. Person 1. cōnstiterim 2. Person 2. cōnstiteris 3. Person 3. cōnstiterit | 1. Person 1. cōnstiterimus 2. Person 2. cōnstiteritis 3. Person 3. cōnstiterint |
| Plusquamperfekt | 1. Person 1. cōnstitissem 2. Person 2. cōnstitissēs 3. Person 3. cōnstitisset | 1. Person 1. cōnstitissēmus 2. Person 2. cōnstitissētis 3. Person 3. cōnstitissent |
| Imperativ | Singular | Plural |
|---|---|---|
| Präsens | cōnsiste! | cōnsistite! |
| Futur | 2. Person 2. cōnsistito! 3. Person 3. cōnsistito! | 2. Person 2. cōnsistitōte! 3. Person 3. cōnsistunto! |
| Infinitiv | |
|---|---|
| Präsens | cōnsistere |
| Perfekt | cōnstitisse |
| Futur | - |
| Partizip | |
|---|---|
| Präsens | cōnsistens, cōnsistentis |
| Futur | - |
Gerundium
| Genitiv | cōnsistendī |
|---|---|
| Dativ | cōnsistendō |
| Akkusativ | ad cōnsistendum |
| Ablativ | cōnsistendō |
Supinum
| - |