vindicare
<ō, āvī, ātum 1.> ||vindex||Übersicht aller Übersetzungen
- gerichtlich beanspruchenvindicārevindicāre
- beanspruchen, sich anmaßenvindicārevindicāre
- sichern, beschützen (aliquem/aliquid ab re/ex re jemanden/etwas vor etwas, jemanden/etwas gegen etwas)vindicārevindicāre
- tadeln (aliquid in aliquo etwas an jemandem)vindicārevindicāre
Konjugation
Aktiv
| Indikativ | Singular | Plural |
|---|---|---|
| Präsens | 1. Person 1. vindicō 2. Person 2. vindicās 3. Person 3. vindicat | 1. Person 1. vindicāmus 2. Person 2. vindicātis 3. Person 3. vindicant |
| Futur | 1. Person 1. vindicābō 2. Person 2. vindicābis 3. Person 3. vindicābit | 1. Person 1. vindicābimus 2. Person 2. vindicābitis 3. Person 3. vindicābunt |
| Imperfekt | 1. Person 1. vindicābam 2. Person 2. vindicābās 3. Person 3. vindicābat | 1. Person 1. vindicābāmus 2. Person 2. vindicābātis 3. Person 3. vindicābant |
| Perfekt | 1. Person 1. vindicāvī 2. Person 2. vindicāvisti 3. Person 3. vindicāvit | 1. Person 1. vindicāvimus 2. Person 2. vindicāvistis 3. Person 3. vindicāvērunt |
| Futur 2 | 1. Person 1. vindicāverō 2. Person 2. vindicāveris 3. Person 3. vindicāverit | 1. Person 1. vindicāverimus 2. Person 2. vindicāveritis 3. Person 3. vindicāverint |
| Plusquamperfekt | 1. Person 1. vindicāveram 2. Person 2. vindicāverās 3. Person 3. vindicāverat | 1. Person 1. vindicāverāmus 2. Person 2. vindicāverātis 3. Person 3. vindicāverant |
| Konjunktiv | Singular | Plural |
|---|---|---|
| Präsens | 1. Person 1. vindicem 2. Person 2. vindicēs 3. Person 3. vindicet | 1. Person 1. vindicēmus 2. Person 2. vindicētis 3. Person 3. vindicent |
| Imperfekt | 1. Person 1. vindicārem 2. Person 2. vindicārēs 3. Person 3. vindicāret | 1. Person 1. vindicārēmus 2. Person 2. vindicārētis 3. Person 3. vindicārent |
| Perfekt | 1. Person 1. vindicāverim 2. Person 2. vindicāveris 3. Person 3. vindicāverit | 1. Person 1. vindicāverimus 2. Person 2. vindicāveritis 3. Person 3. vindicāverint |
| Plusquamperfekt | 1. Person 1. vindicāvissem 2. Person 2. vindicāvissēs 3. Person 3. vindicāvisset | 1. Person 1. vindicāvissēmus 2. Person 2. vindicāvissētis 3. Person 3. vindicāvissent |
| Imperativ | Singular | Plural |
|---|---|---|
| Präsens | vindicā! | vindicāte! |
| Futur | 2. Person 2. vindicāto! 3. Person 3. vindicāto! | 2. Person 2. vindicātōte! 3. Person 3. vindicanto! |
| Infinitiv | |
|---|---|
| Präsens | vindicāre |
| Perfekt | vindicāvisse |
| Futur | vindicātūrum, am, um esse |
| Partizip | |
|---|---|
| Präsens | vindicāns, vindicantis |
| Futur | vindicātūrus, a, um |
Gerundium
| Genitiv | vindicandī |
|---|---|
| Dativ | vindicandō |
| Akkusativ | ad vindicandum |
| Ablativ | vindicandō |
Supinum
| vindicātum |