obiectare
<ō, āvī, ātum 1.> ||obicere|| (nachklassischnachkl.)Übersicht aller Übersetzungen
- preisgeben, aussetzenobiectāre figurativ, in übertragenem Sinnfigobiectāre figurativ, in übertragenem Sinnfig
- vorwerfen, vorhalten (alicui aliquid jemandem etwas, +accusativus cum infinito (Akkusativ mit Infinitiv) AcI)obiectāre figurativ, in übertragenem Sinnfigobiectāre figurativ, in übertragenem Sinnfig
Konjugation
Aktiv
Indikativ | Singular | Plural |
---|---|---|
Präsens | 1. Person 1. obiectō 2. Person 2. obiectās 3. Person 3. obiectat | 1. Person 1. obiectāmus 2. Person 2. obiectātis 3. Person 3. obiectant |
Futur | 1. Person 1. obiectābō 2. Person 2. obiectābis 3. Person 3. obiectābit | 1. Person 1. obiectābimus 2. Person 2. obiectābitis 3. Person 3. obiectābunt |
Imperfekt | 1. Person 1. obiectābam 2. Person 2. obiectābās 3. Person 3. obiectābat | 1. Person 1. obiectābāmus 2. Person 2. obiectābātis 3. Person 3. obiectābant |
Perfekt | 1. Person 1. obiectāvī 2. Person 2. obiectāvisti 3. Person 3. obiectāvit | 1. Person 1. obiectāvimus 2. Person 2. obiectāvistis 3. Person 3. obiectāvērunt |
Futur 2 | 1. Person 1. obiectāverō 2. Person 2. obiectāveris 3. Person 3. obiectāverit | 1. Person 1. obiectāverimus 2. Person 2. obiectāveritis 3. Person 3. obiectāverint |
Plusquamperfekt | 1. Person 1. obiectāveram 2. Person 2. obiectāverās 3. Person 3. obiectāverat | 1. Person 1. obiectāverāmus 2. Person 2. obiectāverātis 3. Person 3. obiectāverant |
Konjunktiv | Singular | Plural |
---|---|---|
Präsens | 1. Person 1. obiectem 2. Person 2. obiectēs 3. Person 3. obiectet | 1. Person 1. obiectēmus 2. Person 2. obiectētis 3. Person 3. obiectent |
Imperfekt | 1. Person 1. obiectārem 2. Person 2. obiectārēs 3. Person 3. obiectāret | 1. Person 1. obiectārēmus 2. Person 2. obiectārētis 3. Person 3. obiectārent |
Perfekt | 1. Person 1. obiectāverim 2. Person 2. obiectāveris 3. Person 3. obiectāverit | 1. Person 1. obiectāverimus 2. Person 2. obiectāveritis 3. Person 3. obiectāverint |
Plusquamperfekt | 1. Person 1. obiectāvissem 2. Person 2. obiectāvissēs 3. Person 3. obiectāvisset | 1. Person 1. obiectāvissēmus 2. Person 2. obiectāvissētis 3. Person 3. obiectāvissent |
Imperativ | Singular | Plural |
---|---|---|
Präsens | obiectā! | obiectāte! |
Futur | 2. Person 2. obiectāto! 3. Person 3. obiectāto! | 2. Person 2. obiectātōte! 3. Person 3. obiectanto! |
Infinitiv | |
---|---|
Präsens | obiectāre |
Perfekt | obiectāvisse |
Futur | obiectātūrum, am, um esse |
Partizip | |
---|---|
Präsens | obiectāns, obiectantis |
Futur | obiectātūrus, a, um |
Gerundium
Genitiv | obiectandī |
---|---|
Dativ | obiectandō |
Akkusativ | ad obiectandum |
Ablativ | obiectandō |
Supinum
obiectātum |