imperitare
intransitives Verb v/i <ō, āvī, ātum 1.> ||imperare||Übersicht aller Übersetzungen
Konjugation
Aktiv
Indikativ | Singular | Plural |
---|---|---|
Präsens | 1. Person 1. imperitō 2. Person 2. imperitās 3. Person 3. imperitat | 1. Person 1. imperitāmus 2. Person 2. imperitātis 3. Person 3. imperitant |
Futur | 1. Person 1. imperitābō 2. Person 2. imperitābis 3. Person 3. imperitābit | 1. Person 1. imperitābimus 2. Person 2. imperitābitis 3. Person 3. imperitābunt |
Imperfekt | 1. Person 1. imperitābam 2. Person 2. imperitābās 3. Person 3. imperitābat | 1. Person 1. imperitābāmus 2. Person 2. imperitābātis 3. Person 3. imperitābant |
Perfekt | 1. Person 1. imperitāvī 2. Person 2. imperitāvisti 3. Person 3. imperitāvit | 1. Person 1. imperitāvimus 2. Person 2. imperitāvistis 3. Person 3. imperitāvērunt |
Futur 2 | 1. Person 1. imperitāverō 2. Person 2. imperitāveris 3. Person 3. imperitāverit | 1. Person 1. imperitāverimus 2. Person 2. imperitāveritis 3. Person 3. imperitāverint |
Plusquamperfekt | 1. Person 1. imperitāveram 2. Person 2. imperitāverās 3. Person 3. imperitāverat | 1. Person 1. imperitāverāmus 2. Person 2. imperitāverātis 3. Person 3. imperitāverant |
Konjunktiv | Singular | Plural |
---|---|---|
Präsens | 1. Person 1. imperitem 2. Person 2. imperitēs 3. Person 3. imperitet | 1. Person 1. imperitēmus 2. Person 2. imperitētis 3. Person 3. imperitent |
Imperfekt | 1. Person 1. imperitārem 2. Person 2. imperitārēs 3. Person 3. imperitāret | 1. Person 1. imperitārēmus 2. Person 2. imperitārētis 3. Person 3. imperitārent |
Perfekt | 1. Person 1. imperitāverim 2. Person 2. imperitāveris 3. Person 3. imperitāverit | 1. Person 1. imperitāverimus 2. Person 2. imperitāveritis 3. Person 3. imperitāverint |
Plusquamperfekt | 1. Person 1. imperitāvissem 2. Person 2. imperitāvissēs 3. Person 3. imperitāvisset | 1. Person 1. imperitāvissēmus 2. Person 2. imperitāvissētis 3. Person 3. imperitāvissent |
Imperativ | Singular | Plural |
---|---|---|
Präsens | imperitā! | imperitāte! |
Futur | 2. Person 2. imperitāto! 3. Person 3. imperitāto! | 2. Person 2. imperitātōte! 3. Person 3. imperitanto! |
Infinitiv | |
---|---|
Präsens | imperitāre |
Perfekt | imperitāvisse |
Futur | imperitātūrum, am, um esse |
Partizip | |
---|---|
Präsens | imperitāns, imperitantis |
Futur | imperitātūrus, a, um |
Gerundium
Genitiv | imperitandī |
---|---|
Dativ | imperitandō |
Akkusativ | ad imperitandum |
Ablativ | imperitandō |
Supinum
imperitātum |
imperitare
transitives Verb v/t <ō, āvī, ātum 1.> ||imperare||Übersicht aller Übersetzungen
Konjugation
Aktiv
Indikativ | Singular | Plural |
---|---|---|
Präsens | 1. Person 1. imperitō 2. Person 2. imperitās 3. Person 3. imperitat | 1. Person 1. imperitāmus 2. Person 2. imperitātis 3. Person 3. imperitant |
Futur | 1. Person 1. imperitābō 2. Person 2. imperitābis 3. Person 3. imperitābit | 1. Person 1. imperitābimus 2. Person 2. imperitābitis 3. Person 3. imperitābunt |
Imperfekt | 1. Person 1. imperitābam 2. Person 2. imperitābās 3. Person 3. imperitābat | 1. Person 1. imperitābāmus 2. Person 2. imperitābātis 3. Person 3. imperitābant |
Perfekt | 1. Person 1. imperitāvī 2. Person 2. imperitāvisti 3. Person 3. imperitāvit | 1. Person 1. imperitāvimus 2. Person 2. imperitāvistis 3. Person 3. imperitāvērunt |
Futur 2 | 1. Person 1. imperitāverō 2. Person 2. imperitāveris 3. Person 3. imperitāverit | 1. Person 1. imperitāverimus 2. Person 2. imperitāveritis 3. Person 3. imperitāverint |
Plusquamperfekt | 1. Person 1. imperitāveram 2. Person 2. imperitāverās 3. Person 3. imperitāverat | 1. Person 1. imperitāverāmus 2. Person 2. imperitāverātis 3. Person 3. imperitāverant |
Konjunktiv | Singular | Plural |
---|---|---|
Präsens | 1. Person 1. imperitem 2. Person 2. imperitēs 3. Person 3. imperitet | 1. Person 1. imperitēmus 2. Person 2. imperitētis 3. Person 3. imperitent |
Imperfekt | 1. Person 1. imperitārem 2. Person 2. imperitārēs 3. Person 3. imperitāret | 1. Person 1. imperitārēmus 2. Person 2. imperitārētis 3. Person 3. imperitārent |
Perfekt | 1. Person 1. imperitāverim 2. Person 2. imperitāveris 3. Person 3. imperitāverit | 1. Person 1. imperitāverimus 2. Person 2. imperitāveritis 3. Person 3. imperitāverint |
Plusquamperfekt | 1. Person 1. imperitāvissem 2. Person 2. imperitāvissēs 3. Person 3. imperitāvisset | 1. Person 1. imperitāvissēmus 2. Person 2. imperitāvissētis 3. Person 3. imperitāvissent |
Imperativ | Singular | Plural |
---|---|---|
Präsens | imperitā! | imperitāte! |
Futur | 2. Person 2. imperitāto! 3. Person 3. imperitāto! | 2. Person 2. imperitātōte! 3. Person 3. imperitanto! |
Infinitiv | |
---|---|
Präsens | imperitāre |
Perfekt | imperitāvisse |
Futur | imperitātūrum, am, um esse |
Partizip | |
---|---|
Präsens | imperitāns, imperitantis |
Futur | imperitātūrus, a, um |
Gerundium
Genitiv | imperitandī |
---|---|
Dativ | imperitandō |
Akkusativ | ad imperitandum |
Ablativ | imperitandō |
Supinum
imperitātum |