criminare
intransitives Verb v/i <ō, āvī, ātum 1.> crīminari <or, ātus sum 1.> ||crimen|| (vorklassischvkl.,nachklassisch nachkl.)Übersicht aller Übersetzungen
Konjugation
Aktiv
Indikativ | Singular | Plural |
---|---|---|
Präsens | 1. Person 1. crīminō 2. Person 2. crīminās 3. Person 3. crīminat | 1. Person 1. crīmināmus 2. Person 2. crīminātis 3. Person 3. crīminant |
Futur | 1. Person 1. crīminābō 2. Person 2. crīminābis 3. Person 3. crīminābit | 1. Person 1. crīminābimus 2. Person 2. crīminābitis 3. Person 3. crīminābunt |
Imperfekt | 1. Person 1. crīminābam 2. Person 2. crīminābās 3. Person 3. crīminābat | 1. Person 1. crīminābāmus 2. Person 2. crīminābātis 3. Person 3. crīminābant |
Perfekt | 1. Person 1. crīmināvī 2. Person 2. crīmināvisti 3. Person 3. crīmināvit | 1. Person 1. crīmināvimus 2. Person 2. crīmināvistis 3. Person 3. crīmināvērunt |
Futur 2 | 1. Person 1. crīmināverō 2. Person 2. crīmināveris 3. Person 3. crīmināverit | 1. Person 1. crīmināverimus 2. Person 2. crīmināveritis 3. Person 3. crīmināverint |
Plusquamperfekt | 1. Person 1. crīmināveram 2. Person 2. crīmināverās 3. Person 3. crīmināverat | 1. Person 1. crīmināverāmus 2. Person 2. crīmināverātis 3. Person 3. crīmināverant |
Konjunktiv | Singular | Plural |
---|---|---|
Präsens | 1. Person 1. crīminem 2. Person 2. crīminēs 3. Person 3. crīminet | 1. Person 1. crīminēmus 2. Person 2. crīminētis 3. Person 3. crīminent |
Imperfekt | 1. Person 1. crīminārem 2. Person 2. crīminārēs 3. Person 3. crīmināret | 1. Person 1. crīminārēmus 2. Person 2. crīminārētis 3. Person 3. crīminārent |
Perfekt | 1. Person 1. crīmināverim 2. Person 2. crīmināveris 3. Person 3. crīmināverit | 1. Person 1. crīmināverimus 2. Person 2. crīmināveritis 3. Person 3. crīmināverint |
Plusquamperfekt | 1. Person 1. crīmināvissem 2. Person 2. crīmināvissēs 3. Person 3. crīmināvisset | 1. Person 1. crīmināvissēmus 2. Person 2. crīmināvissētis 3. Person 3. crīmināvissent |
Imperativ | Singular | Plural |
---|---|---|
Präsens | crīminā! | crīmināte! |
Futur | 2. Person 2. crīmināto! 3. Person 3. crīmināto! | 2. Person 2. crīminātōte! 3. Person 3. crīminanto! |
Infinitiv | |
---|---|
Präsens | crīmināre |
Perfekt | crīmināvisse |
Futur | crīminātūrum, am, um esse |
Partizip | |
---|---|
Präsens | crīmināns, crīminantis |
Futur | crīminātūrus, a, um |
Gerundium
Genitiv | crīminandī |
---|---|
Dativ | crīminandō |
Akkusativ | ad crīminandum |
Ablativ | crīminandō |
Supinum
crīminātum |
criminare
transitives Verb v/t <ō, āvī, ātum 1.>Übersicht aller Übersetzungen
- aliquem criminarejemanden beschuldigenaliquem criminare
- aliquem criminarejemanden verleumden (alicui/apud aliquem bei jemandem), (quododer od +accusativus cum infinito (Akkusativ mit Infinitiv) AcI dass)aliquem criminare
- aliquid criminareetwas verwerfen, sich über etwas beschwerenaliquid criminare
Konjugation
Aktiv
Indikativ | Singular | Plural |
---|---|---|
Präsens | 1. Person 1. crīminō 2. Person 2. crīminās 3. Person 3. crīminat | 1. Person 1. crīmināmus 2. Person 2. crīminātis 3. Person 3. crīminant |
Futur | 1. Person 1. crīminābō 2. Person 2. crīminābis 3. Person 3. crīminābit | 1. Person 1. crīminābimus 2. Person 2. crīminābitis 3. Person 3. crīminābunt |
Imperfekt | 1. Person 1. crīminābam 2. Person 2. crīminābās 3. Person 3. crīminābat | 1. Person 1. crīminābāmus 2. Person 2. crīminābātis 3. Person 3. crīminābant |
Perfekt | 1. Person 1. crīmināvī 2. Person 2. crīmināvisti 3. Person 3. crīmināvit | 1. Person 1. crīmināvimus 2. Person 2. crīmināvistis 3. Person 3. crīmināvērunt |
Futur 2 | 1. Person 1. crīmināverō 2. Person 2. crīmināveris 3. Person 3. crīmināverit | 1. Person 1. crīmināverimus 2. Person 2. crīmināveritis 3. Person 3. crīmināverint |
Plusquamperfekt | 1. Person 1. crīmināveram 2. Person 2. crīmināverās 3. Person 3. crīmināverat | 1. Person 1. crīmināverāmus 2. Person 2. crīmināverātis 3. Person 3. crīmināverant |
Konjunktiv | Singular | Plural |
---|---|---|
Präsens | 1. Person 1. crīminem 2. Person 2. crīminēs 3. Person 3. crīminet | 1. Person 1. crīminēmus 2. Person 2. crīminētis 3. Person 3. crīminent |
Imperfekt | 1. Person 1. crīminārem 2. Person 2. crīminārēs 3. Person 3. crīmināret | 1. Person 1. crīminārēmus 2. Person 2. crīminārētis 3. Person 3. crīminārent |
Perfekt | 1. Person 1. crīmināverim 2. Person 2. crīmināveris 3. Person 3. crīmināverit | 1. Person 1. crīmināverimus 2. Person 2. crīmināveritis 3. Person 3. crīmināverint |
Plusquamperfekt | 1. Person 1. crīmināvissem 2. Person 2. crīmināvissēs 3. Person 3. crīmināvisset | 1. Person 1. crīmināvissēmus 2. Person 2. crīmināvissētis 3. Person 3. crīmināvissent |
Imperativ | Singular | Plural |
---|---|---|
Präsens | crīminā! | crīmināte! |
Futur | 2. Person 2. crīmināto! 3. Person 3. crīmināto! | 2. Person 2. crīminātōte! 3. Person 3. crīminanto! |
Infinitiv | |
---|---|
Präsens | crīmināre |
Perfekt | crīmināvisse |
Futur | crīminātūrum, am, um esse |
Partizip | |
---|---|
Präsens | crīmināns, crīminantis |
Futur | crīminātūrus, a, um |
Gerundium
Genitiv | crīminandī |
---|---|
Dativ | crīminandō |
Akkusativ | ad crīminandum |
Ablativ | crīminandō |
Supinum
crīminātum |