communicare
transitives Verb v/t <ō, āvī, ātum 1.> commūnicārī <or, ātus sum 1.>Übersicht aller Übersetzungen
- gemeinsam machen, vereinigencommūnicārecommūnicāre
- victum communicareden Lebensunterhalt zusammenlegenvictum communicare
Konjugation
Aktiv
Indikativ | Singular | Plural |
---|---|---|
Präsens | 1. Person 1. commūnicō 2. Person 2. commūnicās 3. Person 3. commūnicat | 1. Person 1. commūnicāmus 2. Person 2. commūnicātis 3. Person 3. commūnicant |
Futur | 1. Person 1. commūnicābō 2. Person 2. commūnicābis 3. Person 3. commūnicābit | 1. Person 1. commūnicābimus 2. Person 2. commūnicābitis 3. Person 3. commūnicābunt |
Imperfekt | 1. Person 1. commūnicābam 2. Person 2. commūnicābās 3. Person 3. commūnicābat | 1. Person 1. commūnicābāmus 2. Person 2. commūnicābātis 3. Person 3. commūnicābant |
Perfekt | 1. Person 1. commūnicāvī 2. Person 2. commūnicāvisti 3. Person 3. commūnicāvit | 1. Person 1. commūnicāvimus 2. Person 2. commūnicāvistis 3. Person 3. commūnicāvērunt |
Futur 2 | 1. Person 1. commūnicāverō 2. Person 2. commūnicāveris 3. Person 3. commūnicāverit | 1. Person 1. commūnicāverimus 2. Person 2. commūnicāveritis 3. Person 3. commūnicāverint |
Plusquamperfekt | 1. Person 1. commūnicāveram 2. Person 2. commūnicāverās 3. Person 3. commūnicāverat | 1. Person 1. commūnicāverāmus 2. Person 2. commūnicāverātis 3. Person 3. commūnicāverant |
Konjunktiv | Singular | Plural |
---|---|---|
Präsens | 1. Person 1. commūnicem 2. Person 2. commūnicēs 3. Person 3. commūnicet | 1. Person 1. commūnicēmus 2. Person 2. commūnicētis 3. Person 3. commūnicent |
Imperfekt | 1. Person 1. commūnicārem 2. Person 2. commūnicārēs 3. Person 3. commūnicāret | 1. Person 1. commūnicārēmus 2. Person 2. commūnicārētis 3. Person 3. commūnicārent |
Perfekt | 1. Person 1. commūnicāverim 2. Person 2. commūnicāveris 3. Person 3. commūnicāverit | 1. Person 1. commūnicāverimus 2. Person 2. commūnicāveritis 3. Person 3. commūnicāverint |
Plusquamperfekt | 1. Person 1. commūnicāvissem 2. Person 2. commūnicāvissēs 3. Person 3. commūnicāvisset | 1. Person 1. commūnicāvissēmus 2. Person 2. commūnicāvissētis 3. Person 3. commūnicāvissent |
Imperativ | Singular | Plural |
---|---|---|
Präsens | commūnicā! | commūnicāte! |
Futur | 2. Person 2. commūnicāto! 3. Person 3. commūnicāto! | 2. Person 2. commūnicātōte! 3. Person 3. commūnicanto! |
Infinitiv | |
---|---|
Präsens | commūnicāre |
Perfekt | commūnicāvisse |
Futur | commūnicātūrum, am, um esse |
Partizip | |
---|---|
Präsens | commūnicāns, commūnicantis |
Futur | commūnicātūrus, a, um |
Gerundium
Genitiv | commūnicandī |
---|---|
Dativ | commūnicandō |
Akkusativ | ad commūnicandum |
Ablativ | commūnicandō |
Supinum
commūnicātum |
communicare
intransitives Verb v/i <ō, āvī, ātum 1.>Übersicht aller Übersetzungen
- verkehren, umgehen (cum aliquo mit jemandem)commūnicāre (nachklassischnachkl.)commūnicāre (nachklassischnachkl.)
- teilhaben, teilnehmen (alicui rei an etwas)commūnicārecommūnicāre
Konjugation
Aktiv
Indikativ | Singular | Plural |
---|---|---|
Präsens | 1. Person 1. commūnicō 2. Person 2. commūnicās 3. Person 3. commūnicat | 1. Person 1. commūnicāmus 2. Person 2. commūnicātis 3. Person 3. commūnicant |
Futur | 1. Person 1. commūnicābō 2. Person 2. commūnicābis 3. Person 3. commūnicābit | 1. Person 1. commūnicābimus 2. Person 2. commūnicābitis 3. Person 3. commūnicābunt |
Imperfekt | 1. Person 1. commūnicābam 2. Person 2. commūnicābās 3. Person 3. commūnicābat | 1. Person 1. commūnicābāmus 2. Person 2. commūnicābātis 3. Person 3. commūnicābant |
Perfekt | 1. Person 1. commūnicāvī 2. Person 2. commūnicāvisti 3. Person 3. commūnicāvit | 1. Person 1. commūnicāvimus 2. Person 2. commūnicāvistis 3. Person 3. commūnicāvērunt |
Futur 2 | 1. Person 1. commūnicāverō 2. Person 2. commūnicāveris 3. Person 3. commūnicāverit | 1. Person 1. commūnicāverimus 2. Person 2. commūnicāveritis 3. Person 3. commūnicāverint |
Plusquamperfekt | 1. Person 1. commūnicāveram 2. Person 2. commūnicāverās 3. Person 3. commūnicāverat | 1. Person 1. commūnicāverāmus 2. Person 2. commūnicāverātis 3. Person 3. commūnicāverant |
Konjunktiv | Singular | Plural |
---|---|---|
Präsens | 1. Person 1. commūnicem 2. Person 2. commūnicēs 3. Person 3. commūnicet | 1. Person 1. commūnicēmus 2. Person 2. commūnicētis 3. Person 3. commūnicent |
Imperfekt | 1. Person 1. commūnicārem 2. Person 2. commūnicārēs 3. Person 3. commūnicāret | 1. Person 1. commūnicārēmus 2. Person 2. commūnicārētis 3. Person 3. commūnicārent |
Perfekt | 1. Person 1. commūnicāverim 2. Person 2. commūnicāveris 3. Person 3. commūnicāverit | 1. Person 1. commūnicāverimus 2. Person 2. commūnicāveritis 3. Person 3. commūnicāverint |
Plusquamperfekt | 1. Person 1. commūnicāvissem 2. Person 2. commūnicāvissēs 3. Person 3. commūnicāvisset | 1. Person 1. commūnicāvissēmus 2. Person 2. commūnicāvissētis 3. Person 3. commūnicāvissent |
Imperativ | Singular | Plural |
---|---|---|
Präsens | commūnicā! | commūnicāte! |
Futur | 2. Person 2. commūnicāto! 3. Person 3. commūnicāto! | 2. Person 2. commūnicātōte! 3. Person 3. commūnicanto! |
Infinitiv | |
---|---|
Präsens | commūnicāre |
Perfekt | commūnicāvisse |
Futur | commūnicātūrum, am, um esse |
Partizip | |
---|---|
Präsens | commūnicāns, commūnicantis |
Futur | commūnicātūrus, a, um |
Gerundium
Genitiv | commūnicandī |
---|---|
Dativ | commūnicandō |
Akkusativ | ad commūnicandum |
Ablativ | commūnicandō |
Supinum
commūnicātum |