praecognoscere
<cognōscō, cognōvī, cognitum 3.> (unklassischunkl.)Übersicht aller Übersetzungen
Konjugation
Aktiv
| Indikativ | Singular | Plural |
|---|---|---|
| Präsens | 1. Person 1. praecognōscō 2. Person 2. praecognōscis 3. Person 3. praecognōscit | 1. Person 1. praecognōscimus 2. Person 2. praecognōscitis 3. Person 3. praecognōscunt |
| Futur | 1. Person 1. praecognōscam 2. Person 2. praecognōsces 3. Person 3. praecognōscet | 1. Person 1. praecognōscemus 2. Person 2. praecognōscetis 3. Person 3. praecognōscent |
| Imperfekt | 1. Person 1. praecognōscebam 2. Person 2. praecognōscebās 3. Person 3. praecognōscebat | 1. Person 1. praecognōscebāmus 2. Person 2. praecognōscebātis 3. Person 3. praecognōscebant |
| Perfekt | 1. Person 1. praecognōvī 2. Person 2. praecognōvisti 3. Person 3. praecognōvit | 1. Person 1. praecognōvimus 2. Person 2. praecognōvistis 3. Person 3. praecognōvērunt |
| Futur 2 | 1. Person 1. praecognōverō 2. Person 2. praecognōveris 3. Person 3. praecognōverit | 1. Person 1. praecognōverimus 2. Person 2. praecognōveritis 3. Person 3. praecognōverint |
| Plusquamperfekt | 1. Person 1. praecognōveram 2. Person 2. praecognōverās 3. Person 3. praecognōverat | 1. Person 1. praecognōverāmus 2. Person 2. praecognōverātis 3. Person 3. praecognōverant |
| Konjunktiv | Singular | Plural |
|---|---|---|
| Präsens | 1. Person 1. praecognōscam 2. Person 2. praecognōscās 3. Person 3. praecognōscat | 1. Person 1. praecognōscāmus 2. Person 2. praecognōscātis 3. Person 3. praecognōscant |
| Imperfekt | 1. Person 1. praecognōscerem 2. Person 2. praecognōscerēs 3. Person 3. praecognōsceret | 1. Person 1. praecognōscerēmus 2. Person 2. praecognōscerētis 3. Person 3. praecognōscerent |
| Perfekt | 1. Person 1. praecognōverim 2. Person 2. praecognōveris 3. Person 3. praecognōverit | 1. Person 1. praecognōverimus 2. Person 2. praecognōveritis 3. Person 3. praecognōverint |
| Plusquamperfekt | 1. Person 1. praecognōvissem 2. Person 2. praecognōvissēs 3. Person 3. praecognōvisset | 1. Person 1. praecognōvissēmus 2. Person 2. praecognōvissētis 3. Person 3. praecognōvissent |
| Imperativ | Singular | Plural |
|---|---|---|
| Präsens | praecognōsce! | praecognōscite! |
| Futur | 2. Person 2. praecognōscito! 3. Person 3. praecognōscito! | 2. Person 2. praecognōscitōte! 3. Person 3. praecognōscunto! |
| Infinitiv | |
|---|---|
| Präsens | praecognōscere |
| Perfekt | praecognōvisse |
| Futur | praecognitūrum, am, um esse |
| Partizip | |
|---|---|
| Präsens | praecognōscens, praecognōscentis |
| Futur | praecognitūrus, a, um |
Gerundium
| Genitiv | praecognōscendī |
|---|---|
| Dativ | praecognōscendō |
| Akkusativ | ad praecognōscendum |
| Ablativ | praecognōscendō |
Supinum
| praecognitum |
