praecogitare
<ō, āvī, ātum 1.> (nachklassischnachkl.)Übersicht aller Übersetzungen
- vorher überdenkenprae-cōgitāreprae-cōgitāre
Konjugation
Aktiv
| Indikativ | Singular | Plural |
|---|---|---|
| Präsens | 1. Person 1. praecōgitō 2. Person 2. praecōgitās 3. Person 3. praecōgitat | 1. Person 1. praecōgitāmus 2. Person 2. praecōgitātis 3. Person 3. praecōgitant |
| Futur | 1. Person 1. praecōgitābō 2. Person 2. praecōgitābis 3. Person 3. praecōgitābit | 1. Person 1. praecōgitābimus 2. Person 2. praecōgitābitis 3. Person 3. praecōgitābunt |
| Imperfekt | 1. Person 1. praecōgitābam 2. Person 2. praecōgitābās 3. Person 3. praecōgitābat | 1. Person 1. praecōgitābāmus 2. Person 2. praecōgitābātis 3. Person 3. praecōgitābant |
| Perfekt | 1. Person 1. praecōgitāvī 2. Person 2. praecōgitāvisti 3. Person 3. praecōgitāvit | 1. Person 1. praecōgitāvimus 2. Person 2. praecōgitāvistis 3. Person 3. praecōgitāvērunt |
| Futur 2 | 1. Person 1. praecōgitāverō 2. Person 2. praecōgitāveris 3. Person 3. praecōgitāverit | 1. Person 1. praecōgitāverimus 2. Person 2. praecōgitāveritis 3. Person 3. praecōgitāverint |
| Plusquamperfekt | 1. Person 1. praecōgitāveram 2. Person 2. praecōgitāverās 3. Person 3. praecōgitāverat | 1. Person 1. praecōgitāverāmus 2. Person 2. praecōgitāverātis 3. Person 3. praecōgitāverant |
| Konjunktiv | Singular | Plural |
|---|---|---|
| Präsens | 1. Person 1. praecōgitem 2. Person 2. praecōgitēs 3. Person 3. praecōgitet | 1. Person 1. praecōgitēmus 2. Person 2. praecōgitētis 3. Person 3. praecōgitent |
| Imperfekt | 1. Person 1. praecōgitārem 2. Person 2. praecōgitārēs 3. Person 3. praecōgitāret | 1. Person 1. praecōgitārēmus 2. Person 2. praecōgitārētis 3. Person 3. praecōgitārent |
| Perfekt | 1. Person 1. praecōgitāverim 2. Person 2. praecōgitāveris 3. Person 3. praecōgitāverit | 1. Person 1. praecōgitāverimus 2. Person 2. praecōgitāveritis 3. Person 3. praecōgitāverint |
| Plusquamperfekt | 1. Person 1. praecōgitāvissem 2. Person 2. praecōgitāvissēs 3. Person 3. praecōgitāvisset | 1. Person 1. praecōgitāvissēmus 2. Person 2. praecōgitāvissētis 3. Person 3. praecōgitāvissent |
| Imperativ | Singular | Plural |
|---|---|---|
| Präsens | praecōgitā! | praecōgitāte! |
| Futur | 2. Person 2. praecōgitāto! 3. Person 3. praecōgitāto! | 2. Person 2. praecōgitātōte! 3. Person 3. praecōgitanto! |
| Infinitiv | |
|---|---|
| Präsens | praecōgitāre |
| Perfekt | praecōgitāvisse |
| Futur | praecōgitātūrum, am, um esse |
| Partizip | |
|---|---|
| Präsens | praecōgitāns, praecōgitantis |
| Futur | praecōgitātūrus, a, um |
Gerundium
| Genitiv | praecōgitandī |
|---|---|
| Dativ | praecōgitandō |
| Akkusativ | ad praecōgitandum |
| Ablativ | praecōgitandō |
Supinum
| praecōgitātum |
