dissimulare
transitives Verb v/t <ō, āvī, ātum 1.>Übersicht aller Übersetzungen
- unkenntlich machen, versteckendis-simulāre P. Ovidius NasoOv.dis-simulāre P. Ovidius NasoOv.
- verbergen, verheimlichendis-simulāre figurativ, in übertragenem Sinnfigdis-simulāre figurativ, in übertragenem Sinnfig
- absichtlich übersehen, ignorierendis-simulāre (nachklassischnachkl.)dis-simulāre (nachklassischnachkl.)
Konjugation
Aktiv
| Indikativ | Singular | Plural |
|---|---|---|
| Präsens | 1. Person 1. dissimulō 2. Person 2. dissimulās 3. Person 3. dissimulat | 1. Person 1. dissimulāmus 2. Person 2. dissimulātis 3. Person 3. dissimulant |
| Futur | 1. Person 1. dissimulābō 2. Person 2. dissimulābis 3. Person 3. dissimulābit | 1. Person 1. dissimulābimus 2. Person 2. dissimulābitis 3. Person 3. dissimulābunt |
| Imperfekt | 1. Person 1. dissimulābam 2. Person 2. dissimulābās 3. Person 3. dissimulābat | 1. Person 1. dissimulābāmus 2. Person 2. dissimulābātis 3. Person 3. dissimulābant |
| Perfekt | 1. Person 1. dissimulāvī 2. Person 2. dissimulāvisti 3. Person 3. dissimulāvit | 1. Person 1. dissimulāvimus 2. Person 2. dissimulāvistis 3. Person 3. dissimulāvērunt |
| Futur 2 | 1. Person 1. dissimulāverō 2. Person 2. dissimulāveris 3. Person 3. dissimulāverit | 1. Person 1. dissimulāverimus 2. Person 2. dissimulāveritis 3. Person 3. dissimulāverint |
| Plusquamperfekt | 1. Person 1. dissimulāveram 2. Person 2. dissimulāverās 3. Person 3. dissimulāverat | 1. Person 1. dissimulāverāmus 2. Person 2. dissimulāverātis 3. Person 3. dissimulāverant |
| Konjunktiv | Singular | Plural |
|---|---|---|
| Präsens | 1. Person 1. dissimulem 2. Person 2. dissimulēs 3. Person 3. dissimulet | 1. Person 1. dissimulēmus 2. Person 2. dissimulētis 3. Person 3. dissimulent |
| Imperfekt | 1. Person 1. dissimulārem 2. Person 2. dissimulārēs 3. Person 3. dissimulāret | 1. Person 1. dissimulārēmus 2. Person 2. dissimulārētis 3. Person 3. dissimulārent |
| Perfekt | 1. Person 1. dissimulāverim 2. Person 2. dissimulāveris 3. Person 3. dissimulāverit | 1. Person 1. dissimulāverimus 2. Person 2. dissimulāveritis 3. Person 3. dissimulāverint |
| Plusquamperfekt | 1. Person 1. dissimulāvissem 2. Person 2. dissimulāvissēs 3. Person 3. dissimulāvisset | 1. Person 1. dissimulāvissēmus 2. Person 2. dissimulāvissētis 3. Person 3. dissimulāvissent |
| Imperativ | Singular | Plural |
|---|---|---|
| Präsens | dissimulā! | dissimulāte! |
| Futur | 2. Person 2. dissimulāto! 3. Person 3. dissimulāto! | 2. Person 2. dissimulātōte! 3. Person 3. dissimulanto! |
| Infinitiv | |
|---|---|
| Präsens | dissimulāre |
| Perfekt | dissimulāvisse |
| Futur | dissimulātūrum, am, um esse |
| Partizip | |
|---|---|
| Präsens | dissimulāns, dissimulantis |
| Futur | dissimulātūrus, a, um |
Gerundium
| Genitiv | dissimulandī |
|---|---|
| Dativ | dissimulandō |
| Akkusativ | ad dissimulandum |
| Ablativ | dissimulandō |
Supinum
| dissimulātum |
dissimulare
intransitives Verb v/i <ō, āvī, ātum 1.> figurativ, in übertragenem SinnfigÜbersicht aller Übersetzungen
Konjugation
Aktiv
| Indikativ | Singular | Plural |
|---|---|---|
| Präsens | 1. Person 1. dissimulō 2. Person 2. dissimulās 3. Person 3. dissimulat | 1. Person 1. dissimulāmus 2. Person 2. dissimulātis 3. Person 3. dissimulant |
| Futur | 1. Person 1. dissimulābō 2. Person 2. dissimulābis 3. Person 3. dissimulābit | 1. Person 1. dissimulābimus 2. Person 2. dissimulābitis 3. Person 3. dissimulābunt |
| Imperfekt | 1. Person 1. dissimulābam 2. Person 2. dissimulābās 3. Person 3. dissimulābat | 1. Person 1. dissimulābāmus 2. Person 2. dissimulābātis 3. Person 3. dissimulābant |
| Perfekt | 1. Person 1. dissimulāvī 2. Person 2. dissimulāvisti 3. Person 3. dissimulāvit | 1. Person 1. dissimulāvimus 2. Person 2. dissimulāvistis 3. Person 3. dissimulāvērunt |
| Futur 2 | 1. Person 1. dissimulāverō 2. Person 2. dissimulāveris 3. Person 3. dissimulāverit | 1. Person 1. dissimulāverimus 2. Person 2. dissimulāveritis 3. Person 3. dissimulāverint |
| Plusquamperfekt | 1. Person 1. dissimulāveram 2. Person 2. dissimulāverās 3. Person 3. dissimulāverat | 1. Person 1. dissimulāverāmus 2. Person 2. dissimulāverātis 3. Person 3. dissimulāverant |
| Konjunktiv | Singular | Plural |
|---|---|---|
| Präsens | 1. Person 1. dissimulem 2. Person 2. dissimulēs 3. Person 3. dissimulet | 1. Person 1. dissimulēmus 2. Person 2. dissimulētis 3. Person 3. dissimulent |
| Imperfekt | 1. Person 1. dissimulārem 2. Person 2. dissimulārēs 3. Person 3. dissimulāret | 1. Person 1. dissimulārēmus 2. Person 2. dissimulārētis 3. Person 3. dissimulārent |
| Perfekt | 1. Person 1. dissimulāverim 2. Person 2. dissimulāveris 3. Person 3. dissimulāverit | 1. Person 1. dissimulāverimus 2. Person 2. dissimulāveritis 3. Person 3. dissimulāverint |
| Plusquamperfekt | 1. Person 1. dissimulāvissem 2. Person 2. dissimulāvissēs 3. Person 3. dissimulāvisset | 1. Person 1. dissimulāvissēmus 2. Person 2. dissimulāvissētis 3. Person 3. dissimulāvissent |
| Imperativ | Singular | Plural |
|---|---|---|
| Präsens | dissimulā! | dissimulāte! |
| Futur | 2. Person 2. dissimulāto! 3. Person 3. dissimulāto! | 2. Person 2. dissimulātōte! 3. Person 3. dissimulanto! |
| Infinitiv | |
|---|---|
| Präsens | dissimulāre |
| Perfekt | dissimulāvisse |
| Futur | dissimulātūrum, am, um esse |
| Partizip | |
|---|---|
| Präsens | dissimulāns, dissimulantis |
| Futur | dissimulātūrus, a, um |
Gerundium
| Genitiv | dissimulandī |
|---|---|
| Dativ | dissimulandō |
| Akkusativ | ad dissimulandum |
| Ablativ | dissimulandō |
Supinum
| dissimulātum |