consonare
<ō, uī, - 1.> (unklassischunkl.)Übersicht aller Übersetzungen
- consonante clamoremit einstimmigem Geschreiconsonante clamore
- übereinstimmen, harmonieren (alicui rei/cum re mit etwas)cōn-sonāre figurativ, in übertragenem Sinnfigcōn-sonāre figurativ, in übertragenem Sinnfig
- extremis syllabis consonare RhetorikRHETden gleichen Auslaut habenextremis syllabis consonare RhetorikRHET
Konjugation
Aktiv
| Indikativ | Singular | Plural |
|---|---|---|
| Präsens | 1. Person 1. cōnsonō 2. Person 2. cōnsonās 3. Person 3. cōnsonat | 1. Person 1. cōnsonāmus 2. Person 2. cōnsonātis 3. Person 3. cōnsonant |
| Futur | 1. Person 1. cōnsonābō 2. Person 2. cōnsonābis 3. Person 3. cōnsonābit | 1. Person 1. cōnsonābimus 2. Person 2. cōnsonābitis 3. Person 3. cōnsonābunt |
| Imperfekt | 1. Person 1. cōnsonābam 2. Person 2. cōnsonābās 3. Person 3. cōnsonābat | 1. Person 1. cōnsonābāmus 2. Person 2. cōnsonābātis 3. Person 3. cōnsonābant |
| Perfekt | 1. Person 1. cōnsonuī 2. Person 2. cōnsonuisti 3. Person 3. cōnsonuit | 1. Person 1. cōnsonuimus 2. Person 2. cōnsonuistis 3. Person 3. cōnsonuērunt |
| Futur 2 | 1. Person 1. cōnsonuerō 2. Person 2. cōnsonueris 3. Person 3. cōnsonuerit | 1. Person 1. cōnsonuerimus 2. Person 2. cōnsonueritis 3. Person 3. cōnsonuerint |
| Plusquamperfekt | 1. Person 1. cōnsonueram 2. Person 2. cōnsonuerās 3. Person 3. cōnsonuerat | 1. Person 1. cōnsonuerāmus 2. Person 2. cōnsonuerātis 3. Person 3. cōnsonuerant |
| Konjunktiv | Singular | Plural |
|---|---|---|
| Präsens | 1. Person 1. cōnsonem 2. Person 2. cōnsonēs 3. Person 3. cōnsonet | 1. Person 1. cōnsonēmus 2. Person 2. cōnsonētis 3. Person 3. cōnsonent |
| Imperfekt | 1. Person 1. cōnsonārem 2. Person 2. cōnsonārēs 3. Person 3. cōnsonāret | 1. Person 1. cōnsonārēmus 2. Person 2. cōnsonārētis 3. Person 3. cōnsonārent |
| Perfekt | 1. Person 1. cōnsonuerim 2. Person 2. cōnsonueris 3. Person 3. cōnsonuerit | 1. Person 1. cōnsonuerimus 2. Person 2. cōnsonueritis 3. Person 3. cōnsonuerint |
| Plusquamperfekt | 1. Person 1. cōnsonuissem 2. Person 2. cōnsonuissēs 3. Person 3. cōnsonuisset | 1. Person 1. cōnsonuissēmus 2. Person 2. cōnsonuissētis 3. Person 3. cōnsonuissent |
| Imperativ | Singular | Plural |
|---|---|---|
| Präsens | cōnsonā! | cōnsonāte! |
| Futur | 2. Person 2. cōnsonāto! 3. Person 3. cōnsonāto! | 2. Person 2. cōnsonātōte! 3. Person 3. cōnsonanto! |
| Infinitiv | |
|---|---|
| Präsens | cōnsonāre |
| Perfekt | cōnsonuisse |
| Futur | - |
| Partizip | |
|---|---|
| Präsens | cōnsonāns, cōnsonantis |
| Futur | - |
Gerundium
| Genitiv | cōnsonandī |
|---|---|
| Dativ | cōnsonandō |
| Akkusativ | ad cōnsonandum |
| Ablativ | cōnsonandō |
Supinum
| - |