congeminare
transitives Verb v/t <ō, āvī, ātum 1.> poetischpoet (nachklassischnachkl.)Übersicht aller Übersetzungen
- verdoppeln (securim die Beilhiebe)con-geminārecon-gemināre
Konjugation
Aktiv
Indikativ | Singular | Plural |
---|---|---|
Präsens | 1. Person 1. congeminō 2. Person 2. congeminās 3. Person 3. congeminat | 1. Person 1. congemināmus 2. Person 2. congeminātis 3. Person 3. congeminant |
Futur | 1. Person 1. congeminābō 2. Person 2. congeminābis 3. Person 3. congeminābit | 1. Person 1. congeminābimus 2. Person 2. congeminābitis 3. Person 3. congeminābunt |
Imperfekt | 1. Person 1. congeminābam 2. Person 2. congeminābās 3. Person 3. congeminābat | 1. Person 1. congeminābāmus 2. Person 2. congeminābātis 3. Person 3. congeminābant |
Perfekt | 1. Person 1. congemināvī 2. Person 2. congemināvisti 3. Person 3. congemināvit | 1. Person 1. congemināvimus 2. Person 2. congemināvistis 3. Person 3. congemināvērunt |
Futur 2 | 1. Person 1. congemināverō 2. Person 2. congemināveris 3. Person 3. congemināverit | 1. Person 1. congemināverimus 2. Person 2. congemināveritis 3. Person 3. congemināverint |
Plusquamperfekt | 1. Person 1. congemināveram 2. Person 2. congemināverās 3. Person 3. congemināverat | 1. Person 1. congemināverāmus 2. Person 2. congemināverātis 3. Person 3. congemināverant |
Konjunktiv | Singular | Plural |
---|---|---|
Präsens | 1. Person 1. congeminem 2. Person 2. congeminēs 3. Person 3. congeminet | 1. Person 1. congeminēmus 2. Person 2. congeminētis 3. Person 3. congeminent |
Imperfekt | 1. Person 1. congeminārem 2. Person 2. congeminārēs 3. Person 3. congemināret | 1. Person 1. congeminārēmus 2. Person 2. congeminārētis 3. Person 3. congeminārent |
Perfekt | 1. Person 1. congemināverim 2. Person 2. congemināveris 3. Person 3. congemināverit | 1. Person 1. congemināverimus 2. Person 2. congemināveritis 3. Person 3. congemināverint |
Plusquamperfekt | 1. Person 1. congemināvissem 2. Person 2. congemināvissēs 3. Person 3. congemināvisset | 1. Person 1. congemināvissēmus 2. Person 2. congemināvissētis 3. Person 3. congemināvissent |
Imperativ | Singular | Plural |
---|---|---|
Präsens | congeminā! | congemināte! |
Futur | 2. Person 2. congemināto! 3. Person 3. congemināto! | 2. Person 2. congeminātōte! 3. Person 3. congeminanto! |
Infinitiv | |
---|---|
Präsens | congemināre |
Perfekt | congemināvisse |
Futur | congeminātūrum, am, um esse |
Partizip | |
---|---|
Präsens | congemināns, congeminantis |
Futur | congeminātūrus, a, um |
Gerundium
Genitiv | congeminandī |
---|---|
Dativ | congeminandō |
Akkusativ | ad congeminandum |
Ablativ | congeminandō |
Supinum
congeminātum |
congeminare
intransitives Verb v/i <ō, āvī, ātum 1.>T. Maccius Plautus Plaut.Übersicht aller Übersetzungen
- sich verdoppelncon-geminārecon-gemināre
Konjugation
Aktiv
Indikativ | Singular | Plural |
---|---|---|
Präsens | 1. Person 1. congeminō 2. Person 2. congeminās 3. Person 3. congeminat | 1. Person 1. congemināmus 2. Person 2. congeminātis 3. Person 3. congeminant |
Futur | 1. Person 1. congeminābō 2. Person 2. congeminābis 3. Person 3. congeminābit | 1. Person 1. congeminābimus 2. Person 2. congeminābitis 3. Person 3. congeminābunt |
Imperfekt | 1. Person 1. congeminābam 2. Person 2. congeminābās 3. Person 3. congeminābat | 1. Person 1. congeminābāmus 2. Person 2. congeminābātis 3. Person 3. congeminābant |
Perfekt | 1. Person 1. congemināvī 2. Person 2. congemināvisti 3. Person 3. congemināvit | 1. Person 1. congemināvimus 2. Person 2. congemināvistis 3. Person 3. congemināvērunt |
Futur 2 | 1. Person 1. congemināverō 2. Person 2. congemināveris 3. Person 3. congemināverit | 1. Person 1. congemināverimus 2. Person 2. congemināveritis 3. Person 3. congemināverint |
Plusquamperfekt | 1. Person 1. congemināveram 2. Person 2. congemināverās 3. Person 3. congemināverat | 1. Person 1. congemināverāmus 2. Person 2. congemināverātis 3. Person 3. congemināverant |
Konjunktiv | Singular | Plural |
---|---|---|
Präsens | 1. Person 1. congeminem 2. Person 2. congeminēs 3. Person 3. congeminet | 1. Person 1. congeminēmus 2. Person 2. congeminētis 3. Person 3. congeminent |
Imperfekt | 1. Person 1. congeminārem 2. Person 2. congeminārēs 3. Person 3. congemināret | 1. Person 1. congeminārēmus 2. Person 2. congeminārētis 3. Person 3. congeminārent |
Perfekt | 1. Person 1. congemināverim 2. Person 2. congemināveris 3. Person 3. congemināverit | 1. Person 1. congemināverimus 2. Person 2. congemināveritis 3. Person 3. congemināverint |
Plusquamperfekt | 1. Person 1. congemināvissem 2. Person 2. congemināvissēs 3. Person 3. congemināvisset | 1. Person 1. congemināvissēmus 2. Person 2. congemināvissētis 3. Person 3. congemināvissent |
Imperativ | Singular | Plural |
---|---|---|
Präsens | congeminā! | congemināte! |
Futur | 2. Person 2. congemināto! 3. Person 3. congemināto! | 2. Person 2. congeminātōte! 3. Person 3. congeminanto! |
Infinitiv | |
---|---|
Präsens | congemināre |
Perfekt | congemināvisse |
Futur | congeminātūrum, am, um esse |
Partizip | |
---|---|
Präsens | congemināns, congeminantis |
Futur | congeminātūrus, a, um |
Gerundium
Genitiv | congeminandī |
---|---|
Dativ | congeminandō |
Akkusativ | ad congeminandum |
Ablativ | congeminandō |
Supinum
congeminātum |